Het coronatijdperk lijkt voor veel mensen iets uit een grijs verleden, toch zijn er vandaag de dag nog talloze mensen die worstelen met de nasleep van het coronavirus. Zij lijden aan post-covid, ook wel long-covid genoemd. Teo Talmon uit Roosendaal is één van hen. “Ik krabbelde niet op na mijn coronabesmetting. Integendeel. Ik stortte volledig in.”
Dat klinkt ernstig. Wat waren uw klachten?”
“Ik kon niks meer. Ik was heel erg vermoeid en mijn hersenen lieten me compleet in de steek. Mijn langetermijngeheugen was prima: ik kon alles oplepelen van jaren geleden. Maar als je aan me vroeg of ik borden en kopjes uit de kast wilde pakken, liep ik naar de kast en vervolgens was ik vergeten wat ik mee wilde nemen. Ik moest alles opschrijven. Een rekensommetje maken? Het ging gewoon niet. En ik kon slecht tegen prikkels, waardoor ik mijn werk niet meer kon doen. ”
U geeft aan dat u slecht prikkels kon verdragen. Hoe uitte zich dat?
“Mijn veerkracht was weg. Je kunt ook overprikkeld raken van situaties als je geen corona hebt, maar als je post-covid hebt, is je concentratie een stuk minder, waardoor het moeilijker is om jezelf af te sluiten. Daardoor komen prikkels veel harder binnen. Ik kon zelfs de drukte van onze kinderen niet verdragen, een boek lezen lukte me amper en ik kon niet meer naar muziek luisteren. Dat vond ik heel erg.”
Hoe bent u op het idee gekomen om te starten met zuurstoftherapie?
“Ik kwam eerst in een traject met fysiotherapie en ergotherapie, maar merkte dat ik daar helemaal niet van opknapte. Ik bleef hangen en ging soms zelfs achteruit. Omdat ik niet opknapte, ging ik op zoek naar andere mogelijkheden. Ik kwam van alles tegen, maar ik ben nogal pragmatisch ingesteld, een echte bètaman, dus ik ging zoeken naar wetenschappelijke dingen. Zo kwam ik terecht bij zuurstoftherapie. Ik heb een afspraak gemaakt voor een intakegesprek waar de arts me een PowerPoint liet zien, waarin de therapie en de resultaten van een eerder onderzoek uiteen werden gezet. Hier had ik wel vertrouwen in. Helaas wordt deze behandeling voor post-covidpatiënten niet vergoed door de zorgverzekering, maar mijn werkgever betaalt ook een deel. Daar ben ik enorm blij mee.”
Wanneer merkte u dat de behandeling aansloeg?
“Mijn vrouw merkte na een week of vijf dat ik vrolijker was, makkelijker ging lopen en levendiger praatte. En op een gegeven moment kon ik weer naar muziek luisteren. Dat was voor mij een enorme stap vooruit.”
Inmiddels is de therapie afgerond. Hoe gaat het nu?
“Ik werk weer, twee keer twee uur in de week. Dat is nog niet heel veel, maar ik ben aan het opbouwen. Als ik zie welke stappen ik heb gemaakt sinds ik ben begonnen met zuurstoftherapie: dat is gigantisch. Voor de behandeling kon ik vrijwel niks meer. We hadden net een nieuw huis gekocht en daar moest van alles aan gebeuren. Dat bleef maar liggen. Nu de therapie is afgerond, merk ik dat ik zachtjes aan weer dingen oppak. Er moeten op zolder kamers gebouwd worden en nu, steentje voor steentje, ben ik muurtjes aan het bouwen. Het gaat niet hard, maar het lukt wel en dat zijn dingen die ik echt niet kon. Het lukte me nauwelijks om een formulier in te vullen en nu doe ik dat zonder aarzelen. Het lukt weer om een werkgerelateerd gesprek te voeren waar ik echt mijn gedachten bij moet houden. Daarna ben ik wel moe, maar als ik kijk wat ik voor de zuurstoftherapie kon versus nu, dat is een wereld van verschil. Ik ben er nog niet, maar er zit nog steeds een stijgende lijn in. Dat voelt goed.”