In het voorjaar van 2021, werd Arnold van Manen besmet met het coronavirus. In eerste instantie leek het mee te vallen. Hij had één slechte nacht, maar verder leek het op een milde griep. “Toch ging het niet echt over”, vertelt hij. “Als ik naar boven was gelopen, moest ik eerst op adem komen. Om mijn conditie op te bouwen, besloot ik een rondje te gaan fietsen, maar dat viel vies tegen. Ik kreeg een zuchtje tegenwind en moest afstappen. Ik trok het niet.”
“Het werd niet beter, integendeel zelfs”, blikt Arnold terug. “Na verloop van tijd kreeg ik meer last van prikkels en concentratieproblemen. Ik kon de zon en licht van bepaalde lampen slecht verdragen. Lezen werd een enorme uitdaging, terwijl ik voor ik ziek werd altijd van die dikke pillen las. Het liefst Engelstalig. Ik probeerde te werken, maar het was bijna niet te doen in die kantooromgeving met beeldschermen en lampen. Ik werd er echt beroerd van. Ik was heel gevoelig voor muziek, televisie kijken ging niet en ik raakte zelfs overprikkeld van de stemmen van mijn kinderen. Ik was totaal op. Een sociaal leven had ik eigenlijk niet meer.”
Israëlisch onderzoek
Op een gegeven moment kwamen de resultaten van een Israëlisch onderzoek naar buiten over de resultaten van zuurstoftherapie voor mensen met long-COVID. Arnolds ergotherapeut wist te vertellen dat de eerste patiënten met deze therapie werden behandeld in Goes en raadde hem aan om een afspraak te maken.
“Ik stuurde een mail en kon al snel terecht voor een intakegesprek. Daarin werd heel duidelijk uitgelegd wat de resultaten waren van dat Israëlische onderzoek en wat ik kon verwachten van de behandeling. Toen ik naar buiten liep was ik doodop en volledig overprikkeld, maar ook heel blij: er was perspectief. Ik zag weer een toekomst voor me.”
Lezen en een gesprek voeren
Toch zag hij als een berg op tegen de eerste behandeling en hij omschrijft de eerste weken van het traject als intensief en vermoeiend. “De medewerkers in het centrum zijn geweldig. Ze zijn er voor je als je ze nodig hebt, ze houden je goed in de gaten en de artsen zijn heel toegankelijk. Desondanks vond ik het erg pittig. In de pauzes van de behandeling zitten de patiënten met elkaar te praten en voor mij was dat een golf van geluid. Maar na anderhalve week merkte ik al verbetering. Ik kon weer een boek lezen. Nog geen dikke Engelstalige pillen, maar een kinderboek van mijn zoontje, maar toch: ik las weer. Aan het eind van de behandeling lukte het weer om een gesprek te voeren en mijn aandacht bij die ene persoon te houden, ondanks het geroezemoes om ons heen.”
‘Ik kan weer naar muziek luisteren’
Twee weken na de behandeling heeft Arnold vrijwel geen last meer van licht. Hij is weer voorzichtig aan het werk en zit tijdens het eten niet meer met oordopjes aan de andere kant van de kamer, maar kan weer met zijn kinderen aan tafel zitten. Hij zucht opgelucht als hij zegt: “Ik kan ook weer Engelstalige boeken lezen van meer dan duizend pagina’s en ik kan zelfs even naar mijn favoriete muziek luisteren. Dat is geweldig. Toen ik me realiseerde dat ik weer kon genieten van muziek, kreeg ik tranen in mijn ogen.”
Op onze website vindt u meer informatie over zuurstoftherapie bij long-COVID.