Ina Mensink houdt van haar baan als verpleegkundige op de Intensive Care, is elk vrij uurtje in touw met haar honden en woont zo vrij als een vogeltje in de Zeeuwse polder. Een benijdenswaardig leven, zou je kunnen denken. Maar toen, tijdens de tweede golf in november 2020, werd ze besmet met het coronavirus. Ze was drie weken ziek en daarna herstelde ze nauwelijks. Haar klachten waren zo ernstig, dat ze volledig arbeidsongeschikt dreigde te raken. Ze werd een schaduw van de krachtige en actieve vrouw die ze ooit was. Tot ze startte met zuurstoftherapie in het Medisch Centrum voor Hyperbare Zuurstoftherapie in Goes.
“Als ik niet aan de zuurstoftherapie was begonnen, was ik op dit moment vanuit mijn werk het WIA-traject ingegaan, met het risico dat ik volledig afgekeurd zou worden. En zoals het er nu naar uitziet, begin ik in november weer met werken. Ik heb toevallig gisteren afspraken gemaakt over het re-integratietraject”, zegt ze met een stralende lach.
Zo begon het
Om te verduidelijken wat haar klachten waren en waarom ze ervan overtuigd is dat deze door zuurstoftherapie significant zijn verminderd, neemt ze ons terug in de tijd naar november 2020.
“s Woensdags voelde ik me een beetje katterig en in het weekend was ik echt gevloerd. Ik ben drie weken goed ziek geweest: hoge koorts, spierpijn, benauwdheid. Het hele pakket. Ik was doodziek. Na drie weken kon ik voorzichtig mijn bed uit en toen kwam ik erachter dat ik niks meer kon. Als ik van mijn bed naar het toilet liep, had ik het idee dat ik de marathon had gelopen en dan moest ik ook nog terug.”
Daar vliegt een roze olifantje
Eerst hoopte ze na een paar weken weer op de been te zijn, maar dat gebeurde niet. Voor ze uit de doeken doet welke klachten ze had, waarschuwt ze dat haar verhaal heel surrealistisch klinkt. ,,Als ik mezelf hoor vertellen wat mijn verschijnselen waren, kan ik me voorstellen dat mensen denken: ‘Ja natuurlijk. En daar vliegt een roze olifantje’. Het zijn zulke gekke klachten. Je hoort dat mensen met corona geen reuk hebben, maar mijn reuk was totaal vervormd. Alles waar een stekker aanzat, had een brandlucht. Als ik de wasmachine aanzette, rook ik brand. Heel beangstigend. Verse vis rook alsof het drie weken in lauw water in het zonnetje had gestaan. Ook mijn smaak was weg of helemaal vervormd. Alles waar koolzuur in zat, smaakt naar zeepsop. Dat is smerig hoor!
Maar ook de dingen die in mijn systeem zaten, was ik kwijt. Ik struikelde plotseling over elk afstapje in mijn huis. Mijn huidgevoel was weg, gewoon verdwenen. Ik kon niet nadenken, geen boek lezen, ik kon niet meer koken. Ik kon echt niks. Mijn kortetermijngeheugen werkte niet meer. Dan had ik gedoucht en kwam ik beneden en viel het me plotseling op dat mijn kleren nat waren. Als mijn man vroeg of ik mezelf wel had afgedroogd, wist ik het niet meer. Het is zo gek, je kunt je er niks bij voorstellen. Ik bedoel, ik was IC-verpleegkundige. Dan moet je altijd adequaat reageren en heb je te maken met hectiek en spoedsituaties. En nu was ik volkomen uitgeschakeld. En die hoofdpijn. Verschrikkelijk, ik had de hele dag zware migraineachtige hoofdpijn. Continu. Zeven dagen in de week.”
Ook haar conditie was enorm verzwakt. “Gelukkig is mijn huisarts heel doortastend en zat ik eind december al in het revalidatietraject.” Ina vertelt dat ze vooral veel baat had bij fysio- en ergotherapie. “Ik heb twee geweldige therapeuten en stapje voor stapje werd de intensiteit van de oefeningen opgebouwd, waardoor ik na anderhalf jaar toch wel weer een rondje van drie kilometer kon lopen. Daarna kon ik de hele dag niks meer, maar toch, het was vooruitgang.” Maar de cognitieve klachten bleven aanhouden. “Ik heb vaak gedacht: ‘In welke foute film ben ik terecht gekomen?’”
Onderzoek naar het effect van zuurstoftherapie bij post-COVID patiënten
“Op een gegeven moment hoorde ik van anderen iets over zuurstoftherapie en ontdekte ik dat er een centrum in Goes zat. Dat wilde ik ook proberen. Ik heb in januari contact gezocht met het Medisch Centrum voor Hyperbare Zuurstoftherapie (MCHZ) en de arts stond er positief tegenover. Hij dacht echt met me mee en deed enorm zijn best om het voor elkaar te krijgen, maar ze kregen geen toestemming om mij te behandelen.”
Tot er op 12 juli een artikel verscheen in Nature over een Israëlisch onderzoek naar de effecten van zuurstoftherapie op langdurig aanhoudende klachten na corona, ook wel post-COVID of long-COVID genoemd. Uit dit onderzoek bleek dat de cognitieve functies van long-COVID patiënten significant verbeteren door zuurstoftherapie. Op dat moment kreeg het Medisch Centrum voor Hyperbare Zuurstoftherapie (MCHZ) in Goes groen licht om te starten met deze behandeling bij patiënten met post-COVID. Ina kreeg een doorverwijzing van haar neuroloog en wandelde vervolgens als eerste long-COVID patiënt in Nederland de zuurstoftank in van het MCHZ in Goes.
Nul verwachting, veel hoop
“Ik ging ernaartoe met nul verwachting, maar heel veel hoop. Puur gebaseerd op de artikelen uit het buitenland. Die eerste keren deed ik twee uur over een ritje van dertig kilometer. Als ik tien kilometer had gereden, moest ik stoppen om uit te rusten. Dan kwam ik binnen en moest ik eerst een kwartier uitpuffen voor ik mezelf kon omkleden. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik de eerste weken meerdere keren heb gedacht: ‘Waar ben ik aan begonnen?’”
In het hyperbaar centrum
,,De begeleiding in het hyperbaar centrum is geweldig, ik kan niet anders zeggen. En dat scheelt enorm. Verpleegkundige Marian zorgt ervoor dat je het gevoel hebt een huiskamer binnen te wandelen, in plaats van een medisch centrum. Ik moet daar elke keer weer om glimlachen. Sommige mensen vinden al die slangen en zuurstofmaskers in de tank behoorlijk imponerend, maar Marian weet iedereen op zijn of haar gemakt te stellen. En niet alleen Marian, iedereen die daar werkt is even vriendelijk en kundig. Je wordt echt gezien en er wordt echt naar je geluisterd.”
Resultaten
,,En toen, na een week of drie, begonnen me kleine dingetjes op te vallen. Ik had minder behoefte om overdag te slapen, ik merkte dat ik meer energie kreeg en het lopen ging beter. Ik begon voorzichtig met het lezen van kinderboekjes en merkte dat ik me steeds beter kon focussen. Na vijf weken kon ik er niet meer omheen. Ik reed gewoon in één ruk naar Goes, kon me gelijk omkleden en het lukte me weer om twee uur achter elkaar te lezen. En mijn reuk is nu neutraal. Ik ruik nog steeds niks, maar eerst stonk er van alles, dus dit is al een enorme verbetering. En ik voelde laatst de regen op mijn armen. Heel minimaal, maar ik voelde weer iets. Ik was dolblij. En wat ik helemaal geweldig vind: na een week of vijf trok mijn hoofdpijn weg. Ik heb nu al een paar weken geen hoofdpijn meer gehad.”
One life, live it
“Zoals het er nu naar uitziet, ga ik in november weer werken. Toevallig heb ik gisteren wat afspraken gemaakt voor re-integratie. En dat vind ik geweldig. Ik werk met verschrikkelijk veel plezier, ik heb fantastische collega’s. Ik werk omdat ik het leuk vind en ben blij dat ik dat straks weer mag doen. Honderd procent de oude zal ik waarschijnlijk niet meer worden, maar negentig procent is ook een prachtig resultaat. One life, live it is mijn motto. En het lijkt erop dat ik nu weer echt kan gaan leven.”
Wilt u meer informatie over de behandeling van long-COVID met hyperbare zuurstoftherapie? Bekijk onderstaand artikel.
Het Long-Covid of het Post-Covid-Syndroom