Precies een jaar geleden kreeg Willem van Wijngaarden zijn eerste behandeling in het Centrum voor Hyperbare Zuurstoftherapie in het Adrz in Goes. Hij was destijds nog een beetje afwachtend. Zou zuurstof echt de klachten kunnen verminderen die hij had overgehouden aan zijn bestraling? Nu, een jaar later klinkt nog steeds de verbazing in zijn stem als hij zegt: “Na de zuurstoftherapie, heb ik vrijwel geen klachten meer gehad.”
GOES – Het begon ruim dertien jaar geleden. In 2007 kreeg meneer van Wijngaarden de diagnose prostaatkanker. Er volgden drie maanden bestraling in Vlissingen. Een zwaar traject, maar de opluchting was groot toen hij te horen kreeg dat de kanker weg was. Helaas kreeg zijn verhaal nog een vervelend staartje.
“Anderhalf tot twee jaar later had ik plotseling weer bloed in mijn urine. Ik schrok enorm”, vertelt Van Wijngaarden. “Zo was het ook begonnen. Ik dacht dat het allemaal weer terug kwam.”
Dat was gelukkig niet het geval, maar de uroloog ontdekte dat de blaaswand van meneer Van Wijngaarden was beschadigd door de bestraling. “Het schijnt vaker te gebeuren dat je pas jaren na de bestraling klachten krijgt. Mijn uroloog stelde een operatie voor, maar dat zag ik niet zitten. Ik wilde er eerst een andere arts naar laten kijken.”
Hij ging te rade in het Erasmus in Rotterdam en daar hoorde hij voor het eerst iets over zuurstoftherapie. “De arts vertelde dat zuurstof zou kunnen helpen, maar dan moest ik wel elke dag naar Rotterdam komen. Drie maanden achter elkaar. Er was toen nog geen centrum in Zeeland en ik vond het op dat moment een te grote belasting. Ja, ik had klachten, maar er was wel mee te leven.”
Tot een jaar geleden. De klachten werden plotseling een stuk heviger en de blaas raakte verstopt. “Ik werd acuut opgenomen in het ziekenhuis en dit keer opperde de uroloog in Goes ook zuurstoftherapie. Inmiddels was er een centrum voor Hyperbare Zuurstoftherapie in het ADRZ en ik kon de volgende dag langskomen voor een intakegesprek. Ik zeg het maar eerlijk: Ik zag op tegen deze behandeling. Ik ben behoorlijk claustrofobisch en dat is niet prettig als je in een afgesloten cabine moet gaan zitten. Gelukkig kwam dit ook ter sprake tijdens het intakegesprek. Er werd goed naar me geluisterd en ik besloot om eraan te beginnen. Zo kon het ook niet langer en ik wilde in ieder geval alles geprobeerd hebben.”
“Vanwege mijn claustrofobie werd de stoel direct naast de luchtsluis altijd voor mij gereserveerd, zodat ik snel naar buiten kon als ik het benauwd kreeg. De verpleger of verpleegster zat het eerste kwartier altijd tegenover me. Er werd echt rekening mee gehouden. Ik heb veertig behandelingen gehad en dat is belastend”, geeft Van Wijngaarden toe. “Omdat je elke dag bijna twee uur in de cabine zit, grijpt het in op je hele systeem. Toch was het ook een bijzondere ervaring. Je zit daar met z’n allen in zo’n cabine met een zuurstofmasker op. Mensen met dezelfde ziekenhuiskleding aan, maar met verschillende ziekten. Allemaal met één en hetzelfde doel: Beter worden. De dokters en verpleegkundigen brachten een ontspannen sfeertje, waardoor je eigenlijk vergat waarom je er was. Er waren goede gesprekken met de artsen, verpleegkundigen en mensen uit de groep waar ik in zat. Als ik eraan terugdenk, word ik nog emotioneel.”
“En de klachten? Die zijn vrijwel verdwenen. Ik heb geen zware bloedingen meer. Ik vind het nog steeds een wonderlijk idee dat zuurstof kan helpen bij beschadigingen in een weefsel. Heel bijzonder. Ik noem het ‘De wonderbare zuurstof’.”